|
|
|
خوشا آن سر که سـوداى تـو دارد |
| خوشا آن دل که غوغاى تو دارد |
|
ملَـک غـیـرت بـرد افـلاک حـسـرت |
|
جـنـونى را که شیـداى تـو دارد |
|
دلــم در سـر تــمــنـاى وصــالــت |
| سـرم در دل تـمـاشـاى تو دارد |
|
فـرود آیـد بـه جز وصل تو هیــهات |
| سـر شـوریـده سوداى تـو دارد |
| دلـم کـى بـازمـانـد چون به پــرواز |
| هـواى قـاف عـنـقـاى تــو دارد |
| چو ماهى مى‌طپم بر ساحل‌هجر |
| که جانم عشق در پاى تو دارد |
| دل و جـان را کـنـم مـأواى آن کـو |
دل و جـان بـهـر مـأواى تو دارد |
| نـهـم در پـاى آن شـوریـده سر کو |
|
سـر شـوریـده در پـاى تـو دارد |
| فــدایـت چـون کـنـم بـپـذیـر جـانـا |
|
چـرا کایـن سر تمـنـاى تو دارد |
| چگـونـه تـن زنـد از گـفـت و گـویت |
چو در سر فیض هیهاى تو دارد
علامه ملا محسن فیض کاشانی |
